Σχετικά με τις πιο σύγχρονες μεθόδους θεραπείας της οστεοχόνδρωσης της σπονδυλικής στήλης

Η σπονδυλική στήλη είναι ένα μοναδικό βιοκινητικό σύστημα, είναι ικανό να φέρει φορτία χωρίς ζημιές, αλλά, όπως κάθε κατασκευή, φθείρεται με την πάροδο του χρόνου. Σε νεαρή ηλικία, διατηρείται μια σταθερή κατάσταση χάρη στις γρήγορες αναγεννητικές ικανότητες, αλλά μετά από 50 χρόνια, η παροχή τους σταδιακά εξασθενεί, γεγονός που οδηγεί στον σχηματισμό οστεοχονδρωσίας.

Η οστεοχόνδρωση είναι η πιο κοινή εκφυλιστική-δυστροφική παθολογία της σπονδυλικής στήλης, η οποία καθώς εξελίσσεται εξαπλώνεται σε κοντινές δομές του σπονδυλικού τμήματος.

Αναπτυξιακές θεωρίες

Η αιτιολογία της οστεοχονδρωσίας είναι άγνωστη. Επί του παρόντος υπάρχουσες θεωρίες για την ανάπτυξη αυτής της ασθένειας:

1. Μεταβολικός.Αλλαγές στο μεταβολισμό του σπονδυλικού δίσκου λόγω της αφυδάτωσης του (η ποσότητα του νερού σε νεαρή ηλικία είναι 88%, με την ηλικία η περιεκτικότητα σε νερό μειώνεται στο 60%).
2. Αγγείων.Αλλαγές στη σπονδυλική κυκλοφορία (συμβαίνει στην ενήλικη ζωή, αλλά η πρώιμη ανάπτυξη είναι πιθανή λόγω τραυματισμών, μεταβολικών διαταραχών, λοιμώξεων).

   Αυτές οι θεωρίες συνδυάζονται μερικές φορές σε μία - ενέλιξη, η οποία βασίζεται σε παραβίαση του τροφισμού, ειδικά σε εκείνους τους ιστούς στους οποίους δεν υπάρχουν αγγεία. Στην παιδική ηλικία, υπάρχει αγγειακό δίκτυο στους μεσοσπονδύλιους δίσκους, αλλά μετά τον πλήρη σχηματισμό της αρχιτεκτονικής της σπονδυλικής στήλης, το δίκτυο αυτό κλείνει από συνδετικό ιστό.

3. Ορμονική θεωρίαπιο αμφιλεγόμενη. Η ορμονική κατάσταση παίζει συγκεκριμένο ρόλο στην ανάπτυξη της οστεοχονδρωσίας, αλλά δεν είναι σωστό να αναφερόμαστε μόνο στα επίπεδα ορμονών. Αυτή η θεωρία είναι πιο σχετική για τις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες.
4. Μηχανική θεωρίαμιλά για τη σύνδεση μεταξύ της εμφάνισης οστεοχονδρωσίας και της υπερφόρτωσης ορισμένων τμημάτων της σπονδυλικής στήλης.
5. Θεωρία ανωμαλιών- μια μεμονωμένη περίπτωση από τη μηχανική θεωρία. Ανωμαλίες των σπονδυλικών σωμάτων, σύντηξη των σωμάτων, μη σύντηξη του τόξου λόγω ακατάλληλου εμβιομηχανικού μηχανισμού διεγείρουν την υπερφόρτωση των σπονδυλικών δίσκων και προκαλούν καταστροφή του οστικού ιστού.

Αυτές οι θεωρίες έχουν δικαίωμα ύπαρξης, αλλά καμία από αυτές δεν είναι καθολική. Είναι πιο σωστό να ονομάζουμε την οστεοχόνδρωση πολυπαραγοντική νόσο, η οποία χαρακτηρίζεται από γενετική προδιάθεση και προκλητικούς παράγοντες.

Παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της νόσου

1. Συντελεστής βαρύτητας:για τη σπονδυλική στήλη, οποιαδήποτε μη φυσιολογική μετατόπιση δεν είναι τίποτα άλλο από ένα έναυσμα για πολλές μυϊκές αντιδράσεις.
2. Δυναμικός παράγοντας: Όσο μεγαλύτερο και μεγαλύτερο είναι το φορτίο στη σπονδυλική στήλη, τόσο περισσότερο και περισσότερο υπόκειται σε τραύμα (άτομα επιρρεπή σε αναγκαστικές μακροχρόνιες στάσεις, συνεχή ανύψωση βαρέων αντικειμένων).
3. Δυσμεταβολικός παράγοντας:ανεπαρκής θρέψη της σπονδυλικής στήλης λόγω αυτοάνοσων διαταραχών, τοξικών επιδράσεων.

   Είναι γνωστό ότι η κατανάλωση τροφής από πιάτα αλουμινίου οδηγεί στη συσσώρευσή της στα οστά, η οποία στη συνέχεια θα συμβάλει στον σχηματισμό οστεοχόνδρωσης. Η κατανάλωση φαγητού από πιάτα κατασκευασμένα από κράμα αλουμινίου και σιδήρου έχει δυσμενείς επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. Κατά την προετοιμασία του φαγητού, τα μικροσωματίδια εισέρχονται στο γαστρεντερικό σωλήνα και επειδή περιέχουν επίσης μόλυβδο, αυτό το μέταλλο συσσωρεύεται στο σώμα, η δηλητηρίαση με την οποία εκφράζεται με νευροοστεοΐνωση (ελαττωματικές αλλαγές στον ιστό στη συμβολή του τένοντα και του μυός).

4. Γενετικός παράγοντας.Κάθε άτομο έχει ένα ατομικό επίπεδο ευελιξίας, το οποίο σχετίζεται άμεσα με την αναλογία των ινών του συνδετικού ιστού (κολλαγόνο και ελαστίνη) και κληρονομείται γενετικά. Παρά όλα τα παραπάνω, υπάρχουν κανόνες στην αναλογία των ινών· οι αποκλίσεις οδηγούν σε ταχύτερη φθορά της σπονδυλικής στήλης.
5. Εμβιομηχανικός παράγοντας– μη φυσιολογικές κινήσεις στην αρθρική επιφάνεια της σπονδυλικής στήλης. Αυτό προκαλείται από μυϊκή ατροφία (το κλινικό σύμπτωμα είναι ο πόνος που εμφανίζεται κατά την κάμψη και τη στροφή).
6. Ασηπτικός-φλεγμονώδης παράγοντας– πιο συχνά μια ταχεία φλεγμονώδης διαδικασία στους μεσοσπονδύλιους δίσκους. Μικροελαττώματα σχηματίζονται στη σπονδυλική στήλη λόγω υποσιτισμού του δίσκου της σπονδυλικής στήλης. Σε αυτά τα μικροελαττώματα σχηματίζονται περιοχές νεκρού ιστού.

Συμπτώματα οστεοχονδρωσίας της σπονδυλικής στήλης

Το κύριο σύμπτωμα της οστεοχόνδρωσης είναι ο πόνος στην πλάτη, ο οποίος μπορεί να είναι συνεχής ή περιοδικός, πόνος ή οξύς, τις περισσότερες φορές εντείνεται με απότομες κινήσεις και σωματική δραστηριότητα.

Η οστεοχόνδρωση είναι μια κοινή ασθένεια μεταξύ των αθλητών. Προκύπτει από μια ασυμφωνία μεταξύ των φυσιολογικών δυνατοτήτων και των κινητικών φορτίων, τα οποία συμβάλλουν στο μικροτραύμα και τη φθορά του νωτιαίου ιστού.

Ο εντοπισμός των συμπτωμάτων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τμήμα της σπονδυλικής στήλης στο οποίο εμφανίζεται η παθολογική διαδικασία (αυχενική, θωρακική, οσφυοϊερή). Εάν η παθολογική διαδικασία εντοπίζεται σε πολλά μέρη, τότε αυτή η κατάσταση ονομάζεται μικτή οστεοχόνδρωση.

Τύπος οστεοχονδρωσίας	Αυχένιος	Στήθος	Οσφυϊερός	Μικτός
Κλινική εικόνα	πόνος στον αυχένα, στο πίσω μέρος του κεφαλιού, στους ώμους και στα χέρια, μούδιασμα των δακτύλων, μυϊκή αδυναμία. μερικές φορές πονοκεφάλους, ζάλη, κηλίδες μπροστά από τα μάτια ή μειωμένη οπτική οξύτητα.	πιο συχνά νυχτερινός πόνος στην πλάτη, την καρδιά, το στήθος, την κοιλιά. μούδιασμα και αδυναμία στα άκρα. μερικές φορές δυσκολία στην αναπνοή.	περιοδικός, πόνος στο κάτω μέρος της πλάτης, που ακτινοβολεί στο ιερό οστό, στα πόδια (ανάλογα με τις κινήσεις). μυρμήγκιασμα στα πόδια.	ο πόνος είναι σταθερός ή εξαπλώνεται σε όλα τα μέρη της σπονδυλικής στήλης.
Επιπλοκές	ημικρανία; φυτική-αγγειακή δυστονία; αρτηριακή υπέρταση.	παθολογίες των εσωτερικών οργάνων. μεσοπλεύρια νευραλγία.	συμπιεστική μυελοπάθεια (συμπίεση του νωτιαίου μυελού από διάφορα νεοπλάσματα).	όλες οι επιπλοκές που είναι πιθανές με αυχενική, θωρακική, οσφυοϊερή οστεοχόνδρωση.

Στάδια οστεοχονδρωσίας

Στάδια	Πρώτα	Δεύτερος	Τρίτος	Τέταρτος
Αλλαγές στη σπονδυλική στήλη	Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι χάνουν την ελαστικότητα και την ευλυγισία. Ισιωτική φυσιολογική λόρδωση.	Παθολογική κινητικότητα και υπεξαρθρήματα των σπονδύλων. Μειωμένο ύψος μεσοσπονδύλιων δίσκων.	Ρήξη και μετατόπιση του δίσκου της σπονδυλικής στήλης με εμβάπτιση άλλων γύρω στοιχείων στην κοιλότητά του, που προκαλεί την ανάπτυξη τοπικών συμπτωμάτων φλεγμονής.	Καταστροφή άλλων στοιχείων της μεσοσπονδυλικής άρθρωσης, παθολογική διάταξη αρθρικών επιφανειών, οριακές οστικές αναπτύξεις.
Παράπονα ασθενών	Απουσία ή ένδειξη ενόχλησης κατά την παραμονή στην ίδια θέση για μεγάλο χρονικό διάστημα.	Ενόχληση και πόνος με ορισμένα είδη άσκησης.	Ο πόνος στην πλάτη, στον αυχένα, στο κάτω μέρος της πλάτης, στο ιερό οστό ή στον κόκκυγα, εξαρτάται από την τοποθεσία.	Συνεχής πόνος σε όλη τη σπονδυλική στήλη.

Διαφορική διάγνωση

1. Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.Ο πόνος συγκεντρώνεται στην περιοχή της καρδιάς και μόνο από εκεί ακτινοβολεί (απλώνεται) στον λαιμό, στην κάτω γνάθο και στο χέρι. Η ασθένεια ξεκινά χωρίς λόγο ή μετά από σωματική δραστηριότητα με την εμφάνιση συμπιεστικού πόνου που δεν σχετίζεται με την κίνηση στη σπονδυλική στήλη. Μετά από μισή ώρα, ο πόνος φτάνει στο μέγιστο, το άτομο εμφανίζει δύσπνοια και φόβο θανάτου. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με ηλεκτροκαρδιογράφημα (ΗΚΓ) και δείκτες νέκρωσης του μυοκαρδίου.
2. Υποαραχνοειδής αιμοραγία(αιμορραγία μεταξύ του αραχνοειδούς και της pia mater του εγκεφάλου). Σε ορισμένες περιπτώσεις, λόγω της τοξικής επίδρασης του χυμένου αίματος στις ρίζες της σπονδυλικής στήλης, μπορεί να εμφανιστεί έντονος πόνος στη σπονδυλική στήλη. Το κύριο κλινικό σημάδι είναι η παρουσία αίματος στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό.
3. Ανωμαλίες της σπονδυλικής στήλης.Ελάχιστη εξέταση: ακτινογραφία κρανίου και αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης σε μετωπικές και πλάγιες προβολές. Οι πιο συχνές ανωμαλίες της σπονδυλικής στήλης είναι: σύντηξη του άτλαντα (ο πρώτος αυχενικός σπόνδυλος) με το ινιακό οστό, η κατάθλιψη των άκρων του ινιακού τρήματος στην κρανιακή κοιλότητα, η σύντηξη των σπονδύλων, οι αλλαγές στο σχήμα και το μέγεθος του σπόνδυλοι.
4. Τραχηλική λεμφαδενίτιδαμπορεί επίσης να συνοδεύεται από πόνο στον αυχένα, που μερικές φορές επιδεινώνεται με κάμψη και στροφή. Η διάγνωση δεν είναι δύσκολη: διευρυμένοι, επώδυνοι λεμφαδένες. ιστορικό συχνού πονόλαιμου.
5. Πολλαπλό μυέλωμα.Ο πόνος στη σπονδυλική στήλη εμφανίζεται σταδιακά, στο πλαίσιο της προοδευτικής απώλειας βάρους και του περιοδικού πυρετού. Το κύριο εργαστηριακό σημάδι είναι η πρωτεΐνη στα ούρα.
6. Όγκος ή μεταστάσεις στη σπονδυλική στήλη.Στοιχεία υπέρ κακοήθους νεοπλάσματος είναι: προοδευτική απώλεια σωματικού βάρους, εργαστηριακές αλλαγές, καθώς και υπερηχογράφημα των πηγών μετάστασης - νεφρά, πνεύμονες, στομάχι, θυρεοειδής αδένας, προστάτης.
7. Ρευματική και λοιμώδης-αλλεργική πολυαρθρίτιδαδιαφοροποιείται από το ιατρικό ιστορικό, τη μέτρια αυξημένη θερμοκρασία σώματος και την κυρίαρχη βλάβη σε μεγάλες αρθρώσεις.
8. Συγκαλυμμένη κατάθλιψη. Οι ασθενείς «επιβάλλουν» ανύπαρκτες παθολογίες (σε αυτό το πλαίσιο, συμπτώματα οστεοχονδρωσίας), μια προσπάθεια να τους εξηγηθεί η ουσία αυτού που συμβαίνει καταλήγει σε έναν τοίχο παρεξήγησης. Τα σημάδια της συγκαλυμμένης κατάθλιψης είναι: μειωμένη διάθεση, συγκέντρωση και απόδοση. διαταραχές ύπνου και όρεξης. αυτοκτονικές σκέψεις και πράξεις.
9. Πεπτικό έλκος στομάχου και δωδεκαδακτύλου, παγκρεατίτιδα και χολοκυστίτιδαδιαγιγνώσκονται χρησιμοποιώντας τη σύνδεση του πόνου με την πρόσληψη τροφής, εργαστηριακές εξετάσεις (FGDS, γενική εξέταση αίματος, βιοχημική εξέταση αίματος, δραστηριότητα παγκρεατικών ενζύμων, υπερηχογραφική εξέταση των κοιλιακών οργάνων).

Διάγνωση οστεοχονδρωσίας

1. Τις περισσότερες φορές, ένας ασθενής παραπονείται σε έναν νευρολόγο, ο οποίος συλλέγει ένα ιστορικό της ζωής και της ασθένειας του ασθενούς και διενεργεί νευρολογική εξέταση. Ένας νευρολόγος εξετάζει τη σπονδυλική στήλη σε τρεις επιλογές (όρθια, καθιστή και ξαπλωμένη). Κατά την εξέταση της πλάτης, δώστε ιδιαίτερη προσοχή στη στάση του σώματος, στις κάτω γωνίες των ωμοπλάτων, στις κορυφές των λαγόνιων οστών, στη θέση των ωμικών ζωνών και στην έκφραση των μυών της πλάτης. Κατά την ψηλάφηση προσδιορίζεται η παραμόρφωση, ο πόνος και η μυϊκή ένταση.
2. Κατά τη διάγνωση της οστεοχονδρωσίας, απαιτείται πρόσθετη διαβούλευση με εξειδικευμένους ειδικούς για τον αποκλεισμό παθολογιών με παρόμοια συμπτώματα (καρδιολόγος, θεραπευτής, ρευματολόγος).
3. Διενέργεια υποχρεωτικών εργαστηριακών εξετάσεων (γενική εξέταση αίματος, γενική ανάλυση ούρων, βιοχημική εξέταση αίματος).
4. Οι επιβεβαιωτικές μελέτες είναι καθοριστικές:
   • ακτινογραφία της σπονδυλικής στήλης σε δύο προβολές– η απλούστερη μέθοδος για τον εντοπισμό αλλαγών στη σπονδυλική στήλη (στένωση του χάσματος μεταξύ των σπονδύλων).

     Ανάλογα με τον βαθμό, διάφορες αλλαγές είναι ορατές στις ακτινογραφίες:

     Βαθμός	Πρώτα	Δεύτερος	Τρίτος	Τέταρτος
     σημάδια ακτίνων Χ	Χωρίς ακτινολογικά σημάδια.	Αλλαγές στο ύψος των μεσοσπονδύλιων δίσκων.	Προεξοχή (διόγκωση στον σπονδυλικό σωλήνα) μεσοσπονδύλιων δίσκων ή ακόμα και πρόπτωση (απώλεια).	Σχηματισμός οστεοφύτων (οριακές οστικές αναπτύξεις) στο σημείο επαφής των σπονδύλων.

   • αξονική τομογραφία (CT) και πυρηνικός μαγνητικός συντονισμός (MRI)- χρησιμοποιείται όχι μόνο για τον εντοπισμό αλλαγών στη σπονδυλική στήλη, αλλά και για τον προσδιορισμό παθολογιών σε άλλα όργανα.
   • USDG MAG (Υπερηχογραφική Dopplerography των κύριων αρτηριών της κεφαλής)– υπερηχογραφική εξέταση του κυκλοφορικού συστήματος της κεφαλής και του λαιμού, που σας επιτρέπει να διαγνώσετε το βαθμό αλλαγών στα αιμοφόρα αγγεία όσο το δυνατόν νωρίτερα.

Ποιες μέθοδοι θεραπείας υπάρχουν για την οστεοχονδρωσία;

Φαρμακοθεραπείαθα πρέπει να είναι αυστηρά ατομική και διαφοροποιημένη, η συνταγογράφηση φαρμάκων πραγματοποιείται από γιατρό μετά τη διάγνωση.

Τα κύρια φάρμακα που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία της οστεοχονδρωσίας:

1. Η ανακούφιση από τον πόνο πραγματοποιείται με τη βοήθεια αναλγητικών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (ΜΣΑΦ). Η θεραπεία με ΜΣΑΦ πρέπει να είναι όσο το δυνατόν συντομότερη· 5-7 ημέρες είναι αρκετές για την ανακούφιση του πόνου. Εάν ο πόνος είναι ανεπαρκώς ελεγχόμενος και απαιτείται σταθερή δόση φαρμάκων που ανακουφίζουν από τον πόνο, μπορείτε να πάρετε εκλεκτικούς αναστολείς COX-2.
2. Τα αντισπασμωδικά μειώνουν τον πόνο και ανακουφίζουν τους μυϊκούς σπασμούς.
3. Διαδερμική μέθοδος ανακούφισης από τον πόνο: αλοιφή, το δραστικό συστατικό της οποίας είναι ένα ΜΣΑΦ. αναισθητική κρέμα? εφαρμογές με αντιφλεγμονώδη και αναλγητικά φάρμακα· προστίθενται κορτικοστεροειδή για μεγαλύτερη επίδραση.
4. Θεραπεία που αποσκοπεί στην αναγέννηση ενός φλεγμονώδους ή συμπιεσμένου νεύρου, καθώς και στη βελτίωση της μικροκυκλοφορίας του αίματος: βιταμίνες Β, νευροπροστατευτικά φάρμακα, νικοτινικό οξύ.
5. Στοματικά χονδροπροστατευτικά - γλυκοζαμίνη, θειική χονδροϊτίνη. Βοηθούν να σταματήσουν οι καταστροφικές αλλαγές στον χόνδρο όταν λαμβάνονται τακτικά. Τα χονδροπροστατευτικά είναι ενσωματωμένα στο πλαίσιο του ιστού του χόνδρου, αυξάνοντας έτσι τον σχηματισμό της οστικής μήτρας και μειώνοντας την καταστροφή των αρθρώσεων. Η πιο ευνοϊκή σύνθεση: θειική χονδροϊτίνη + θειική γλυκοζαμίνη + υδροχλωρική γλυκοζαμίνη + μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ). Αυτά τα φάρμακα ονομάζονται συνδυασμένα χονδροπροστατευτικά.

Μέθοδοι θεραπείας χωρίς φάρμακα:

1. Νευροορθοπεδικά μέτρα.Ένα σημαντικό σημείο στη θεραπεία της οστεοχονδρωσίας είναι η τήρηση ενός ορθολογικού σχήματος σωματικής δραστηριότητας. Η παραμονή στο κρεβάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα και η ελάχιστη σωματική δραστηριότητα όχι μόνο δεν ωφελεί τη σπονδυλική στήλη, αλλά οδηγεί και σε ένα μόνιμο σύμπτωμα - πόνο στην πλάτη.

2. Θεραπευτική άσκηση (φυσικοθεραπεία)συνταγογραφείται όταν ο ασθενής είναι σε ικανοποιητική κατάσταση (ειδικά κατά την περίοδο που τα σημάδια της νόσου μειώνονται), κύριος στόχος είναι η ενίσχυση του μυϊκού κορσέ.

   Για την πρόληψη των πτώσεων, τη βελτίωση του συντονισμού των κινήσεων και της λειτουργίας της αιθουσαίας συσκευής (σχετική για ηλικιωμένους ασθενείς), οι δίσκοι εξισορρόπησης, οι πλατφόρμες και τα μονοπάτια χρησιμοποιούνται στη θεραπεία άσκησης.

3. Χειροκίνητη θεραπείαμε έντονο πόνο στον αυχένα. Συνταγογραφείται με ιδιαίτερη προσοχή και σύμφωνα με αυστηρές ενδείξεις. Ο κύριος στόχος είναι η εξάλειψη των παθοβιομηχανικών αλλαγών στο μυοσκελετικό σύστημα. Ο κύριος λόγος για τη συνταγογράφηση χειροκίνητης θεραπείας είναι η παθολογική ένταση των παρασπονδυλικών μυών. Μην ξεχνάτε μια σειρά από αντενδείξεις για αυτόν τον τύπο θεραπείας, οι οποίες σχετίζονται με την οστεοχόνδρωση - μαζικά οστεόφυτα (παθολογικές αναπτύξεις στην επιφάνεια του οστικού ιστού), που σχηματίζονται στο 4ο στάδιο ανάπτυξης αυτής της παθολογίας.



4. Φυσικοθεραπευτικές διαδικασίες στην οξεία περίοδο:

   • υπέρηχος;
   • φωνοφόρηση;
   • υπεριώδη ακτινοβολία?
   • παρορμητικά ρεύματα?
   • νευροηλεκτρική διέγερση.

   Φυσικοθεραπευτικές διαδικασίες στην υποξεία περίοδο:

   • ηλεκτροφόρηση;
   • μαγνητοθεραπεία.

5. Μασάζ.Από όλα τα είδη, χρησιμοποιείται ένα επιφανειακό, χαλαρωτικό μασάζ με στοιχεία τριψίματος. Μόλις το σύμπτωμα του πόνου ανακουφιστεί με τη βοήθεια του μασάζ, προχωρούν ομαλά σε πιο έντονα στοιχεία τριβής. Κατά τον έλεγχο της τεχνικής του βελονισμού (τοπικό) μασάζ, προτιμάται αυτός ο τύπος.

   Το θέμα των χειρουργικών επεμβάσεων αποφασίζεται αυστηρά ατομικά, ανάλογα με τις ενδείξεις και την κατάσταση του ασθενούς.

Προληπτικές ενέργειες

1. Αρμόδια επιλογή επίπλων (ειδικά στο χώρο εργασίας). Η καρέκλα εργασίας αποτελείται από μια επίπεδη και συμπαγή πλάτη. Το κρεβάτι περιλαμβάνει ένα στρώμα μέτριας σκληρότητας, ένα μαξιλάρι μέτριας απαλότητας (αν είναι δυνατόν, ένα ορθοπεδικό στρώμα και μαξιλάρι).
2. Διόρθωση όρασης, στάση σώματος, δάγκωμα.
3. Ορθολογική επιλογή παπουτσιών (ιδιαίτερα σημαντική για τους οδηγούς). Το μέγιστο μέγεθος τακουνιού είναι 5 cm.
4. Φορώντας ζώνη στερέωσης, επίδεσμο ή κορσέ κατά την εργασία.
5. Διόρθωση κινήσεων: αποφύγετε την κάμψη και το γύρισμα, σηκώστε βάρη με ευθεία πλάτη και τα πόδια λυγισμένα στα γόνατα.
6. Αλλάζετε τις θέσεις του σώματος πιο συχνά: μην στέκεστε ή κάθεστε για πολλή ώρα.
7. Σωστή διατροφή: περιορίστε την ποσότητα γλυκών, αλμυρών, λιπαρών, πικάντικων τροφίμων. Η πιο επικίνδυνη τροφή για τα οστά είναι η λευκή ζάχαρη, καθώς εκπλένει το ασβέστιο από τον οστικό ιστό. Η διατροφή πρέπει να περιλαμβάνει φρούτα, μούρα, λαχανικά, αυγά, ξηρούς καρπούς, κρέας, νεφρά, συκώτι, ψάρια, όσπρια και γαλακτοκομικά προϊόντα.
8. Προστατέψτε τον εαυτό σας από ξαφνικές αλλαγές θερμοκρασίας· το ζεστό νερό σε μπάνιο, σάουνα, πισίνα κ. λπ. είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, καθώς χαλαρώνει τους μύες της πλάτης και ακόμη και ένας μικρός τραυματισμός σε αυτή την κατάσταση δεν γίνεται αισθητός, αλλά οδηγεί σε τραγικές συνέπειες για τον σπονδυλικής στήλης, ακόμη και γενικότερα για το μυοσκελετικό σύστημα.
9. Οι διαδικασίες νερού δεν είναι μόνο προληπτικό μέτρο, αλλά και θεραπευτικό. Η κολύμβηση συνδυάζει τέντωμα και χαλάρωση των μυών.
10. Θεραπεία χρόνιων παθήσεων.
11. Δραστήριες και τακτικές διακοπές.

Παραδείγματα αποτελεσματικών ασκήσεων για την πρόληψη της αυχενικής οστεοχόνδρωσης, οι οποίες μπορούν να πραγματοποιηθούν απευθείας στο χώρο εργασίας:

• καθισμένος σε μια καρέκλα, κοιτάζοντας μπροστά. Η βούρτσα καλύπτει και στηρίζει την κάτω γνάθο. Πιέζοντας το κεφάλι σας προς τα εμπρός και προς τα κάτω μέσω αντίστασης (φάση τάσης). χαλαρώνοντας και τεντώνοντας τους μυς του λαιμού, μετακινήστε αργά το κεφάλι σας προς τα πίσω (φάση χαλάρωσης).
• καθισμένος σε μια καρέκλα, κοιτάζοντας μπροστά. Η δεξιά παλάμη βρίσκεται στο δεξί μάγουλο. Γέρνετε αργά το κεφάλι μας προς τα αριστερά, προσπαθήστε να αγγίξετε τον αριστερό μας ώμο με το αυτί μας και μείνετε σε αυτή τη θέση για 3-5 δευτερόλεπτα. Αριστερή παλάμη στο αριστερό μάγουλο και κάντε το ίδιο, αντίστοιχα, στον δεξιό ώμο.
• καθισμένος σε μια καρέκλα, κοιτάζοντας μπροστά. Τα χέρια είναι στα γόνατα. Γέρνουμε το κεφάλι μας προς τα δεξιά, το κρατάμε για 5-7 δευτερόλεπτα και πολύ αργά επιστρέφουμε στην αρχική θέση. Στη συνέχεια, γέρνουμε το κεφάλι μας προς τα αριστερά και, κατά συνέπεια, κάνουμε το ίδιο.

συμπέρασμα

Η υψηλή συχνότητα και η κοινωνική σημασία της οστεοχονδρωσίας καθορίζει το επιστημονικό ενδιαφέρον για αυτό το πρόβλημα. Η ασθένεια δεν επηρεάζει μόνο τους ηλικιωμένους, αλλά εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο στους νέους, γεγονός που προσελκύει την προσοχή νευρολόγων, νευροχειρουργών, ορθοπεδικών τραυματιολόγων και άλλων ειδικών. Η έγκαιρη διάγνωση και η επαρκής θεραπεία αυτής της παθολογίας διασφαλίζει την κοινωνική προσαρμογή και την ποιότητα της μελλοντικής ζωής.